Στις 22 Αυγούστου του 1944, 38 άνθρωποι από το χωριό μου στην Κρήτη, εκτελέσθηκαν από τους ναζί κατακτητές.
Μιά πράξη εκδίκησης για την Αντίσταση. Το ίδιο δράμα έζησαν την ίδια μέρα 7 γειτονικά χωριά της επαρχίας Αμαρίου στο βουνό Κέδρος.
Εκαψαν όλα τα σπίτια και τα ζώα, μαγάρισαν τον τόπο. Οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού εκδιώχθηκαν, ζήσανε την φτώχια, την πείνα,
τις κακουχίες για πολλά χρόνια μέχρι ν'αναστηθει το χωριό και να ξανακτίσουν τα σπίτια με τις καμμένες πέτρες.
Παρά το οτι γεννήθηκα 20 σχεδόν χρόνια μετά, τα παιδικά μου χρόνια χαράκτηκαν από τις μνήμες των δικών μου.
Κάποια από αυτά τα σχέδια έγιναν από φωτογραφίες των εκτελεσθέντων, που δύσκολα βρέθηκαν, άλλες γεννήθηκαν μέσα από όσα μου διηγήθηκαν και από πρόσωπα συγγενών.
Μ'αυτην τη δουλειά θέλω να τιμήσω αυτους τους ανθρώπους που βάρβαρα χάθηκαν, αλλά και όσους έμειναν να κρατήσουν τη ζωή, ν'αναστήσουν τον πληγωμένο τόπο.
Πέρα από την ιστορική αναζήτηση, η προσωπογραφία παραμένει ένας διάλογος, μια συνάντηση. Τι έχουν να πουν για κείνον και τούτον τον πόλεμο;
Στην Ελλάδα τα θύματα του πολέμου 1940-1944 ανέρχονται σε 800.000.
